TV War - Episode 2

Καλησπέρα σε όλους σας, άλλη μια εκπομπή TV WAR ξεκινάει! Είμαι ο Πάκος Χερβανίδης - ΝΑΙ ρε φίλε, είμαι ο Πάκος Χερβανίδης! - και θα βρίσκομαι στους δέκτες σας για τις επόμενες 2 ώρες για να γεμίζω νόημα και ομορφιά τις κατά τ'άλλα βαρετές, βρώμικες metal ζωές σας. Εάν σε οποιοδήποτε σημείο θελήσετε να αγγίξετε τις τηλεοράσεις σας, είστε απόλυτα κατανοητοί και δικαιολογημένοι και σας δίνω το πράσινο φως. Τρόποι επικοινωνίας, e-mail sto metalftw@omgopakosgamaei.com, ή μήνυμα στο 63825 με τη λέξη "Χάος" στην αρχή και στη συνέχεια τις ηλίθιες, κακόμοιρες απορίες ή δηλώσεις σας. Στη σημερινή εκπομπή θα έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε ζωντανά μια συνέντευξη που θα διεξαχθεί εδώ, στο TV WAR του Metal Hammer και του MAD TV και του ίδιου του Thor. Τώρα, ποιός θα είναι ο συνομιλητής μου δε θα σας το αποκαλύψω, για να έχετε αγωνία και να ανεβούν και οι δείκτες τηλεθέασης. Πριν από αυτό όμως, ας μιλήσουμε λίγο για ένα πολύ αξιόλογο συγκρότημα, τους Mastodon. Οι Mastodon λοιπόν είναι 4 επιζώντες της παλαιολιθικής εποχής, που, θέλοντας να τιμήσουν την εποχή τους, έδωσαν την ονομασία του αγαπημένου τους δεινοσαύρου στο συγκρότημα και έχουν ακόμη γένια που ανήκουν στο 1.000.000 π.Χ. Μετά την εξαφάνιση των δεινοσαύρων περιπλανιούνταν νομαδικά και συχνά έρχονταν αντιμέτωποι με άλλους λαούς. Φημολογείται μάλιστα πως μια φορά, όταν κατέβηκαν προς την Λατινική Αμερική, μπήκαν καταλάθος στη σπηλιά του Cavalera, ο οποίος μονομιάς φώναξε FUUUUUUUUCK και τους επιτέθηκε, και ίσα ίσα γλίτωσαν από την οργή του. Βεβαίως, με την πάροδο των χρώνων αναγκαστικά προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα και τελικά εγκαταστάθηκαν στην νότια Αμερική, από όπου δέχθηκαν πολλές redneck επιρροές, όπως κακόγουστα μουστάκια, υπερβολικά πολλά και ανούσια tattoos και φαβορίτες που ξεπερνούν τα 2 μέτρα. Τρέφονται κυρίως με βαριά, down-tuned riffs, οστά νεκρών ζώων και θηλαστικά που οι ίδιοι κυνηγούν σε διάφορα δάση και ζούγκλες ανά τον κόσμο. Τρέφουν κάποιο αρκετά αψυχολόγητο μίσος για τις φάλαινες, ειδικά τις άσπρες, και προτρέπουν όλους τους ανθρώπους παγκοσμίως να τις τρυπούν στο μάτι. Μερικοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως σε κάποια περίοδο οι δεινόσαυροι και οι φάλαινες είχαν εμπλακεί σε έναν πολυ αιματηρό και σκληρό πόλεμο, του οποίου νικητές ήταν οι φάλαινες, και πως αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι, οι καλύτεροι φίλοι των Mastodon. Εδώ λοιπόν και εκατομμύρια χρόνια, οι Mastodon προσπαθούν απελπισμένα να εκδικηθούν τις φάλαινες και έχουν πιστούς συμμάχους τους Ιάπωνες φαλαινοθήρες με κοινό σύνθημα το FUCK YOU, WHAAALE!! Λόγω αυτής της τάσης, είναι ορκισμένοι εχθροί των Gojira, οι οποίοι έχουν θέσει ως απότερο σκοπό της ζωής τους να προστατεύσουν τις φάλαινες - ιδίως τις ιπτάμενες. Για τους Gojira θα μιλήσουμε άλλη φορά, προς το παρόν μιλάμε για τους Mastodon.

Οι Mastodon λοιπόν, εγκατεστημένοι πλέον στην Νότια Αμερική, αποφάσισαν μια μέρα να παρατήσουν τις σοδιές με το καλαμπόκι τους και να ξεκινήσουν μια μπάντα, της οποίας η μουσική θα ήταν ένα progressive μείγμα που θα περιείχε τη σκληρότητα του ιζηματογενούς πετρώματος και προιστορικού παγετώνα και την αλητεία του Texas. Λίγα χρόνια αργότερα, έιχαν ήδη γίνει πασίγνωστοι, καθώς όχι μόνο το μείγμα αυτό που επεδίωκαν ήταν πολύ πετυχημένο, αλλά και και λόγω της συνήθειάς τους να βγαίνουν τραμπουκικά στη σκήνη με συγκροτήματα που έκαναν support και να παίζουν τραγούδια μαζί τους απρόσκλητοι, the dinosaur way. Πριν μερικά χρόνια, ο ηγέτης και πιο σκληρός Homo Sapiens του συγκροτήματος, ο Brent Hinds, έφαγε μπουνίδια από τον Shavo Odadjian των System of a Down και έναν άλλον τύπο που, χωρίς πλάκα τώρα, ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιός είναι, και έχω αρχίσει να απορώ αν και ο ίδιος ξέρει. Τέλος πάντων, ο Brent Hinds πέρασε μερικές μέρες στο νοσοκομέιο και ύστερα επέστρεψε σπίτι του. Συντετριμμένος από αυτή του την ήττα, την οποία θεώρησε ντροπή και ατίμωση όλου του δεινοσαυρικού γένους, άρχισε να πνίγει την θλίψη του γράφοντας μουσική 24 ώρες το 24ωρο και πίνοντας Red Bull. Οι εγκεφαλικές αλλοιώσεις και η ψυχική διαταραχή απο τα μπουνίδια, καθώς και η αυπνία, είχαν ως αποτέλεσμα έναν αρκετά διαφορετικό ήχο στο τελευταίο τους album, και μόνο ένας θεός ξέρει πως σκατά χαρακτηρίζεται. Σε δεύτερη ανάλυση, όμως, δεν ξέρω πως χαρακτηρίζεται, οπότε ούτε ο θεός ξέρει. Φυσικά, άλλαξε αισθητά και το θέμα των στίχων. Η ιστορία του album είναι αυτή ενός παραπληγικόυ που για να κινηθεί πρέπει να βγει από το σώμα του και να πάει στο διάστημα. Εκέι χάνεται και τελικά μπαίνει σε μια μαύρη τρύπα και γνωρίζει κάτι Ρώσους και τον βάζουν στο σώμα του Rasputin, o οποίος τελικά πεθαίνει από τον τσάρο και μετά ο Rasputin προσπαθεί να βοηθήσει τον παραπληγικό να μπεί στο σώμα του, αλλά τελικά τους στέκεται εμπόδιο ο Σατανάς.... Μου φαίνεται πως το μυαλό του Brent Hinds απλά είχε γίνει σκατά. Εκτός αυτού, προφανώς δεν μπορούσε να κουνηθεί από το ξύλο, και άρχισε να σκέφτεται θεωρίες για το πως θα κινηθεί, και έτσι εμπνεύστηκε και έγραψε ό,τι μαλακία του κατέβηκε. Τέλοσπάντων, ιδού! Το πρώτο video clip της ημέρας, που δείχνει τους Mastodon στο κανονικό τους περιβάλλον.



Αυτό το yeti ή ό,τι είναι τελοσπάντων στο τέλος του video, με κάνει πάντοτε να θυμάμαι εκείνη την ημέρα που σκότωσα τους γονείς μου και τους έφαγα διότι δεν ήταν αρκετά hardcore ώστε να είναι γονείς μου. Ωραίες μέρες, ωραίες μέρες...
Επιστρέφουμε λοιπόν στο TV WAR και αφού μιλήσαμε για τους Mastodon, ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω με ποιόν πρόκειται να μιλήσω εδώ, live, απόψε, τώρα. Στο πλευρό μου λοιπόν βρίσκεται μια γνωστή φιγούρα του metal, ο καλύτερος νεαρός κιθαρίστας - όπως έχουν αναδείξει ορισμένες έρευνες - του κόσμου, κατευθείαν από την Φινλανδία, είναι οοοοο..... Alexi Laiho, frontman των Children of Bodom! Alexi, χαιρέτα το κοινό σου.
Alexi: Μισό, βάφω τα νύχια μου.
Πάκος: Α, οκ.
....
Πάκος: Παρακολουθείτε λοιπόν live το βάψιμο νυχιών του Laiho.
....
Πάκος: Άντε.
Alexi: Τι?
Πάκος: Άντε!
Alexi: Sorry γι'αυτό παιδιά, όταν είσαι μεγάλος, παγκοσμίου φήμης rawkstar δεν γίνεται να σε βλέπει ο κόσμος όπως όπως.
Πάκος: Είμαι σίγουρος πως το κοινό δεν έχει κανένα πρόβλημα Alexi, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι νόμιζα πως το make-up σου θα το κάνει κάποιος ειδικός.
Alexi: Όχι, όχι, το κάνω μόνος μου. Βλέπεις, η μητέρα μου ήθελε κοριτσάκι, οπότε από μικρό με έντυνε με κοριτσίστικα ρούχα και μου έπαιρνε Barbies, οπότε εξοικειώθηκα νωρίς με αυτές τις τέχνες. Αργότερα η μητέρα μου μου αγόρασε μία πλαστική κιθάρα Candy Girls, και τότε εισάχθηκα στον μαγικό κόσμο της μουσικής. Έπαιζα περίπου 20 ώρες την ημέρα, 3 ώρες τραβούσα μαλακία για να γίνει πιο γρήγορη η κίνηση των καρπών μου, και την υπολοιπή μία έβαφα τα νύχια μου. Όπως καταλαβαίνετε, υπήρχε ελάχιστος χρόνος για πνευματική / εγκεφαλική ανάπτυξη και γι'αυτό δεν είμαι και πολύ έξυπνος. Βασικά, το μεγαλύτερο μέρος του μυαλού μου ξέρει να επεξεργάζεται μόνο νότες και σολίδια. Δεν είχα ποτέ την δυνατότητα να σκεφτώ δικό μου ψευδώνυμο, οπότε απλώς έκλεψα το όνομα ενός τραγουδιού των W.A.S.P. Πλάκα είχε.
Πάκος: Ωπ, ωπ, μιάς και το ανέφερες, πάμε να το δούμε και επιστρέφουμε.



Alexi: ΧΑΧΑ, η κιθάρα μου έχει video clip.
Πάκος: Yes indeed. Alexi, θέλω να μας μιλήσεις λίγο για τις μουσικές επιρροές σου και τη στιχουργική των Children of Bodom.
Alexi: Εντάξει. Κοίταξε. Μια μέρα, εκεί που έπαιζα κιθάρα, άνοιξα την τηλεόραση. Είδα ένα live του Μalmsteen. Η ψυχή μου ταράχτηκε. Παραήταν μεγάλο για να το συλλάβει το μικροσκοπικό μυαλό μου. Βασικά, έπεσα κάτω και άρχισα να βγάζω αφρούς από το στόμα. Ήμουν επίσημα συντετριμμένος πνευματικά, ήμουν σίγουρος ότι είχα έρθει στη ζωή για να παίζω neo-classical metal. Φυσικά απέτυχα σε αυτό, καθώς τελικά η μουσική μας είναι ό,τι να'ναι, αλλά παραμένει γαμάτη.
Πάκος: Πάντως παρατηρείται εύκολα μια μεγάλη αλλαγή στη μουσική σας στα 3 τελευταία album. Πώς το εξηγείς αυτό;
Alexi: Λίγο μετά την ηχογράφηση του Follow the Reaper, είχα μια δεύτερη αποκάλυψη. Εκεί που έπαιζα κιθάρα, άνοιξα την τηλεόραση. Εκεί το είδα. Το καινούριο single του Eminem. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που πόνεσα. Το πουλί μου σκλήρυνε. Δεν ήξερα τι να κάνω. Τότε κατάλαβα πως στη μουσική μου έπρεπε να βάλω στίχους που να θυμίζουν rap. Συνεπώς, στα 3 τελευταία album ούτε καν ξέρω τι εννοώ στους στίχους που γράφω, απλά γράφω ότι είμαστε γαμάτοι και ότι τους νικάμε όλους πάντα και προσθέτω πολλές βρισιές γιατί είναι COOL! Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε να ιδρύσω και ένα φανταστικό group του οποίου να είμαστε όλοι μέλη για να γαμάμε τους απ'έξω. Voila! Το Hate Crew ήταν πλέον έτοιμο. Τέλος, στο κομμάτι Living Dead Beat ραπάρω ως tribute για τον Eminem.
Πάκος: Ναι, ωραία όλα αυτά, αλλά εγώ σε ρώτησα για τη μουσική, όχι για τους στίχους.
Alexi: Α, ναι. Ε, όπως σου είπα, δεν είμαι και πολύ έξυπνος. Ε απλά στο Hate Crew Deathroll και το Are You Dead Yet? το μυαλό μου είχε γίνει κιμάς από τις αποκαλύψεις και το αλκοόλ, οπότε άρχισα να γράφω ακόμα πιο ό,τι να'ναι. Έπειτα, στο Blooddrunk, είχα μια τρίτη αποκάλυψη. Εκεί που έπαιζα κιθάρα, μπήκα στο Youtube. Στα Recommended Videos είδα ένα video clip των The Haunted. Όλη την ημέρα κάτι με βασάνιζε. Το βράδυ, είδα στον ύπνο μου τον Dolving αγκαλιά με τον Eminem και τον Malmsteen. Συνεπώς, αποφάσισα να προσπαθήσω να κάνω τα riffs μας λίγο πιο thrash. Απέτυχα.
Πάκος: Σε γενικές γραμμές, εσύ πως θα χαρακτήριζες τη μουσική σας;
Alexi: Θέλω να πιστεύω ότι παίζουμε Power-classical Rap. To power-classical είναι λέξη που έφτιαξα εγώ. Είναι power και neo-classical μαζί. Πιστεύω πρέπει να γίνει επίσημος όρος και να μπέι στο Oxford Dictionary με επεξήγηση: "Hate crew is a cool guy, eh plays power-classical rap and doesn't afraid of anything (sic)".

Πάκος: Πολύ ωραία. Πριν μερικές μέρες κάναμε ένα διαδικτυακό γκάλοπ για να δούμε ποιά είναι η αγαπημένη λέξη των Bodom fans. Τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

a) Fuck - 10%
b) Children - 12%
b) Bodom - 29%
d) Hate - 26%
e) Crew - 16%
f) Lake - 7%

H δική σου αγαπημένη λέξη ποιά είναι;
Alexi: Tο The.
Πάκος: Δεν είσαι και πολύ έξυπνος, ε;
Alexi: Μπα.
Πάκος: Λοιπόν Alexi, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.
Alexi: Κι εγώ σας ευχαριστώ για τον χρόνο μου.
Πάκος: Πάμε να ακούσουμε ένα κομμάτι από Children of Bodom, όχι όμως το Downfall γιατί δεν θέλουμε να είμαστε cliche, και επιστρέφουμε αμέσως με METAL MAIL!



Φτάσαμε λοιπόν για άλλη μια φορά στο σημείο που εγώ, ο Πάκος Χερβανίδης αυτοπροσώπως, η μετενσάρκωση του Λεωνίδα, του William Wallace και του Ατίλα σε ένα σώμα, ο παντοδύναμος, παντοκράτορας, πανέμορφος μεταλάς, θα απαντήσω στις παπαρδέλες σας.

<<Καλησπέρα Πάκο. Δεν ξέρω να χρησιμοποιώ το Google γιατί το IQ μου είναι τραγικά χαμηλό. Μπορείς να μοιραστείς μαζί μου λίγη από τη σκοτεινή απόκρυφή σου γνώση και να μου πεις πότε οι Metallica έγραψαν το Master of Puppets;>>

Πανίβλακα φίλε μου, το ερώτημα σου σηκώνει πολύ κουβέντα, αλλά θα μείνω στα βασικά. Το album γράφτηκε το 1986, αλλά εγώ προτιμώ να λέω την περίοδο που οι Metallica ήταν ακόμα μεθυσμένοι και high. Όταν αυτή η περίοδος έληξε, τότε απλά σταμάτησαν να είναι καλοί. Και μετά σου λένε οτι τα ναρκωτικά και το αλκοόλ κάνουν κακό.

<<Πάκο, θέλω να σε ρωτήσω τί γνώμη έχεις για το κομμάτι Carrion από Parkway Drive. Βασίλης.>>

Το studio με ακούει? Θέλω αμέσως τώρα να εντοπίσετε την τοποθεσία του Βασίλη, να βρείτε όλα του τα στοιχεία και να μου πείτε στο επόμενο video clip την διεύθυνση του σπιτιού του. Βασίλη, σε μερικές ημέρες θα έχεις μάθει πολύ καλά τι πιστεύω για τους Parkway Drive. Να με περιμένεις.

<<Πάκο, χαιρετώ. Τι πιστεύεις για την 'μεταγραφή' του Fredrik Akesson από τους Arch Enemy στους Opeth;>>

Σε όποιο συγκρότημα και να πάει, κακάσχημος θα παραμείνει. Άσε που, επειδή σε κάθε live πάω backstage διότι είμαι ο Πάκος, όταν είχα πάει backstage στους Opeth, ο Fredrik έτρωγε ένα ζωντανό κουνάβι και γελούσε. Ήταν μια τρομαχτική εμπειρία. Τελοσπάντων, όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, πιστεύω ότι η απουσία του Lindgren είναι αισθητή. O Akesson παραείναι τεχνικός για τους Opeth. Σίγουρα η αλλαγή στο στυλ των Opeth οφείλεται κυρίως στον Akerfeldt, αφού αυτός είναι ο βασικός συνθέτης, αλλά δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι τα μέλη ενός συγκροτήματος παίζουν σημαντικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Πάρε τον Garm Rygg. Βάλ'τον μαζί με τους My Chemical Romance. Θα παίζουν avant-garde? Πιστεύω συμφωνούμε... Άλλωστε, αν διαφωνείτε, προφανώς δεν έχετε ιδέα τι λέτε, ποταπά metalheadόνια. Πάμε μια να ακούσουμε ένα κομμάτι και επιστρέφουμε σε λίγο με λίγο ακόμα metal mail και το κλείσιμο της εκπομπής.



Fuck yeah, At The Gates. Πάμε λοιπόν να διαβάσουμε λίγες ακόμη καθυστερημένες απορίες.
...Άκυρο, με ειδοποιούν απο το κανάλι ότι αυτό το επεισόδιο είναι ήδη πολύ μεγάλο και κουραστικό, οπότε σας αφήνω. Το ξέρω, το ξέρω, θέλετε να με δείτε παραπάνω, αλλά αυτά έχει η ζωή ενός χοντρού, μαλλιαρού, βρώμικου, άσχημου μεταλά. Μέχρι την επόμενη Τετάρτη, STAY METULE, STAY BROOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOTAL!!!!